به دنبال این خواسته ، وزیر کشور هم در بخشنامه ای از استانداران سراسر کشور خواسته است تا « به منظور ایجاد شبکه‌های اطلاع‌رسانی و بهره‌برداری از آن در سطح استان و بین دستگاههای اجرایی استانی ، دستور فرمایید از این به بعد از مدیران کل روابط عمومی به عنوان « ناظر » در کارگروههای تخصصی دعوت شود.»
به نظر می رسد ارتفاع خیز دولت برای ارتقای جایگاه روابط عمومی در ساختار دستگاههای دولتی که با تدوین آیین نامه باصطلاح جامع روابط عمومی آغاز شد و با سفارش سخنگوی دولت و نه شخص رییس جمهور برای « حضور » و نه « عضویت دارای حق رای » مسئولان روابط عمومی استانداری ها در کارگروههای تخصصی ادامه یافت ، خیز کوتاهی است که دردهای کهنه ی روابط عمومی را درمان نخواهد کرد. این در حالی است که سخنگوی دولت به « نبود بستر مناسب ساختاری در استان‌ها » و « لزوم اقدامات مناسب در سطح استان ها » اعتراف کرده است.
واضح است که صرف نظر از دیگر ضرورتهای بنیادی تحول در نهاد روابط عمومی ، چنانچه در زمینه ارتقای جایگاه روابط عمومی بخواهد اتفاق یا رویدادی خوشایند و اثربخش رخ دهد ، چگونگی باور مسئولان ارشد دولت به ویژه شخص رییس جمهور ، سخنگوی دولت و مشاوران ارتباطی آنان نقشی بی بدیل خواهد داشت و مهمترین ضرورت امروز تغییر نوع نگاه آنان به روابط عمومی از یک عنصر صرفا «حاضر» و «ناظر» به « عنصری فعال و نقش آفرین » در عرصه های ارتباطی دولت و ملت است.
باوری که مستلزم پذیرش مردم مداری و ولی نعمت بودن مردم و تن دادن به آرای مبتنی بر شناخت و آگاهی اقشار گوناگون و به ویژه نخبگان و متخصصان جامعه است.